iyileşmeye niyet etmek 1. Bölüm

Anlatacak bir hikayem var. Herkesin hayatında mutlaka zorluklar olmuştur ama sanki bazı insanlar bundan daha fazla nasibini alıyor gibi. Ben cehennemden geçtim. Bazen kasırgalar darmaduman eder insanın hayatını ve bu kasırgaların geriye bıraktığı enkazın altında kalırsın. Ben bu enkazın içinden çıkmayı başardım. Hiç unutmayacağım o korkunç 17 Ağustos depreminin sabahında televizyonda görmüştüm.... adamın biri bir yerde küçük bir kaşık bulmuş, onunla yıkıntılara resmen saldırıyor sevdiklerini kurtarmak için. İşte ben de bitmek bilmeyen kasırgaların yerle bir ettiği hayatımın enkazından öyle küçük bir kaşıkla kazarak çıkabildim. 

Doktorlar bana 2000 yılında 5-6 yıla kalmaz tekerlekli sandalyede oturursun demişlerdi. Henüz  36 yaşındaydım ve yapacak o kadar şey var daha.... böyle bir kader kabul etmiyorum, etmeyeceğim dedim. Öyle kolay vazgeçmek olur mu?  Sene 2016 ve ben her gün 5 km yolu 45 dakikada yürüyorum. Beni tanıyanlar şaşırıyor, bu kadar kötü bir durumdayken, nasıl bu kadar iyi olabildin diyorlar. Şaşırmakta haklılar bence, ben ayaklı bir mucizeyim. Bunu başardım ama öyle süper kahraman güçlerim yok. Bana göre bunu herkes başarabilir. Hepimizin içinde bu güç var zaten, önemli olan bunun farkına varmak. 

İnsanlar her yerde gelip beni buluyor, bize de anlat, nasıl oluyor da oluyor. Reçete istiyorlar.  Ben hekim değilim ki reçete vereyim. Sadece 50 yıllık hayatının yarısını 7/24 dayanılmaz ağrılarla yaşayıp bundan kurtulan biriyim. Ben çok ama çok çektim. Ateş düştüğü yeri yakar derler ya bazen düştüğü yeri kavurur. Ağrıyı, acıyı sadece sen yaşarsın, tek başına. Yakınların seni anlamaya çalışır, senin için üzülür. Ama bu senin savaşın, senin sinavın. Bu süreç sana çok önemli şeyler de kazandırır bir yandan. Empati gücün gelişir, başka birisinin çektiği fiziksel acıyı görürsün adeta, görmekle kalmayıp bedeninde, yüreğinde hissedersin. Onların acısını dindirmek istersin

Tanıştığım insanlar bana bu yaşadıklarını ve bundan nasıl kurtulmayı başardığını mutlaka yazmalısın diyorlar. Yok blog kur, yok kitap yaz diye önerilerde bulundular. Uzun süre düşündükten sonra bu fikre sıcak bakmaya başladım. Başkalarının iyileşmesini ben de istiyorum, bildiklerimi paylaşmak istiyorum. Yazayım yazmasına da nasıl anlatayım. İyileşmeye giden yol uzun bir süreçtir, emek ister, sabır ister. Bunun mümkün olduğuna inanacaksın önce. İyileşmeye niyet edeceksin. Bazen başladığın yere dönsen de devam edeceksin. Yılmayacaksın. Bedenin mükemmel bir onarım ekipleri var: Elini kesersin, yara kapanır. Kolunu kırarsın, kemikler kaynar. Bedenin seni nasıl iyileştireceğini zaten biliyor. Biliyor bilmesine ama biz ona hiç yardımcı olmuyoruz, hatta sabote ediyoruz.  Yaşayış tarzımız, yediklerimiz ve de en önemlisi psikolojik durumumuz bazen bedenimizi yoruyor hatta hırpalıyor. O zaman beden sana sinyaller veriyor, önemli olan bu sinyalleri fark etmek. Fark ettikten sonra da harekete geçmek. Ama biz ne yapıyoruz: Görmezden geliyoruz.

  İyileşmeyi nasıl başardığımı anlatmak için önce kendimden bahsetmem gerek. Neler yaşadığımı, hangi süreçlerden geçtiğimi aktarmazsam bugün bulunduğum noktanın ne kadar olağanüstü bir durum olduğunu anlayamazsınız.   İnsanlara iyi geldiğim söylenir. Bunları okuyorsan, sen de iyileşmek istiyorsun demek ki. Bu kitaptaki bir kaç cümle seni etkileyip bazı değişiklikler yapmana neden olursa, ne mutlu bana.  Amacıma ulaştım demek.

beğendiysen tavsiye et 😊